Pytanie nadesłane do redakcji
Na CDIP choruję od 20 lat, obecnie mam 59 lat. Były okresy silnych niedowładów, nie mogłam chodzić. Poddałam się leczeniu, jakie opisuje Pani Doktor Dorota Włoch-Kopeć i osiągnęłam znaczą remisję, która pozwoliła mi na normalne funkcjonowanie. Miewam jednak pogorszenia, nie czekam wówczas zbyt długo, tylko wkraczam z leczeniem, nawet małe dawki Medrolu pomagają mi. Psychicznie ciężko mi znieść parestezję, która występuje w gorszym okresie. Ciekawa jestem, w jaki sposób można ją osłabić? Czasami uspakajający Pramolan pomaga, ale na krótko. Pozdrawiam serdecznie. Jolanta Z.
Odpowiedziała
dr med. Grażyna Zwolińska
Specjalista neurolog
Przewlekła zapalna demielinizacyjna polineuropatia (ang. chronic inflammatory demyelinating polyneuropathy – CIDP jest chorobą, w której uszkodzenie występuje głównie we włóknach ruchowych, czuciowych kończyn, rzadko dotyczy nerwów czaszkowych. Uważa się, że choroba ma podłoże immunologiczne. Pojawiają się osłabienia, czyli niedowłady kończyn, niekiedy z zanikami mięśni oraz zaburzenia czucia powierzchniowego w postaci słabszego odczuwania dotyku lub bólu (niedoczulica) lub też różnorodnych nieprawidłowych sensacji czuciowych odczuwania w postaci mrowienia, drętwienia, kłucia, pieczenia (parestezje). Objawy neurologiczne narastają stopniowo, w ciągu kilku tygodni, miesięcy, niekiedy są poprzedzone infekcją i miewają charakter przewlekły, czasami zaostrzają się w okresie infekcji.
Podstawowym leczeniem są kortykosteroidy, głównie stosuje się prednizolon. U niektórych pacjentów po wyraźnej poprawie lub wycofaniu się objawów, przy zmniejszaniu kortykosteroidów lub ich całkowitym odstawieniu objawy nawracają, co powoduje konieczność ponownego włączenie tego leczenia. Jeśli zdarza się to kilkakrotnie, to należy utrzymywać przewlekle niewielkie dawki steroidów lub rozważyć wprowadzenie leczenia immunosupresyjnego, takim lekiem jak azatiopryna, w przypadku nieskuteczności tego leku, można zastosować cyklofosfamid lub cyklosporynę. Leki te pomimo ich działań niepożądanych mogą doprowadzić do znacznej poprawy, niekiedy do wyleczenia. Przedstawione leczenie nazywamy leczeniem przyczynowym. Można także stosować leczenie objawowe, np. przy uporczywych parestezjach stosuje się przewlekle małe, ale skuteczne dawki leków przeciwpadaczkowych (najlepszą skuteczność ma gabapentyna) lub niewielkie dawki leków antydepresyjnych (najlepiej amitryptylinę, można też zastosować opipramol, czyli Pramolan).
W okresach znacznego zaostrzenia objawów lub nieskuteczności ww. leczenia stosuje się wymianę plazmy (plazmaferezę) lub podawanie dużych, dożylnych dawek immunoglobulin. Leczenie to szybko przynosi poprawę, ale też poprawa nie jest długa, wymaga to niekiedy powtarzania tych zabiegów.
Piśmiennictwo:
Rowland L.P.: Neurologia Merritta. tom. II. Elsevier Urban&Partner 2008.Warlow C.H.: Podręcznik leczenia w neurologii. The Lancet 2006, Elsevier Ltd.
